Prolog.

Siedziałem na korytarzu cały roztrzęsiony, z flustracją pociągając za końcówki swoich włosów. Do moich uszu już od kilku godzin dochodziły przeraźliwe krzyki. Myślałem, że tam oszaleję. Po chwili z sali porodowej wyszedł lekarz z poważnym wyrazem twarzy. Szybko zerwałem się z krzesła, na którym dotychczas siedziałem i podbiegłem do niego.
- Gratuluję, ma pan córeczkę. - to pierwsze słowa, które wypłynęły z ust mężczyzny w śrdenim wieku. Moje serce przyśpieszyło, radowałem się jak nigdy dotąd. - Ale mam też złe wieści... - moją radość przerwało kolejne zdanie lekarza. O co chodziło? Coś jest dziecku? Urodziło się chore?
- Przykro mi, ale straciliśmy ją. Matka dziecka nie przeżyła, zmarła podczas porodu. Jeszcze raz, bardzo mi przykro. - powiedział powoli, wyraźnie, tak, żeby każde z tych słów do mnie dotarło i odszedł. Przyglądałem się, jak sylwetka mężczyzny znika w oddali i nie mogłem dopuścić do siebie tej myśli, że Ona już nie żyje. Nie mogłem pogodzić się z tym, że nie już nigdy jej nie przytulę, nie poczuję jej pięknego zapachu, że nie powiem jej, jaka jest śliczna i nie spędzę z nią reszty swojego życia. Mój świat właśnie legł w gruzach. Nie wiedziałem, czy mam cieszyć się z powodu narodzin dziecka, czy może płakać bo straciłem miłość mojego życia? Ona na pewno chciałaby, żebym wziął się w garść i zaopiekował naszą malutką kruszynką...
~*~*~*~*
Witam, cześć i czołem :) No to moja przygoda z tym blogiem właśnie się zaczęła... Cieszę się jak dziecko <3  Hmm... prolog za dużo nie zdradza, ale już niedługo będzie wszystko jaśniejsze :)
CZYTASZ = KOMENTUJESZ  Dla ciebie to chwila, a dla mnie znaczy bardzo dużo...